Słownik etymologiczny języka polskiego/osika
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
osika, u Stanka 1472 r. osica (jedynie u nazw roślinnych zatrzymują Słowianie przyrostek -ika, poza niemi stale go w -ica odmieniając); osina; pierwotne osa po nazwach miejscowych, jak Osowo itp., i u Łużyczan; u Bułgarów i na Bałkanie jasika (por. jesiory obok ości, pod oś). Z osą-osiką zaszło to samo, co z osą (p.), t. zn. przed s wypadło p; niem. Espe (dawne aspa) przestawiło ps w sp-; lit. apusze i epusze (prus. apse) dzielą p-s, niby przyrostkiem jakimś, ale słow. i niem. postać słowa przeczy temu.
