Słownik etymologiczny języka polskiego/oszemłać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
oszemłać, najczęściej w imiesłowie, oszemłany, o włosach, brodzie, opierzeniu; »starość zmarszczywszy oszemłaną skórę«, »chorągiew rozdarta... oszemłane strzępki«, ‘pogniecione, podarte’, »oszemłał żydowi brodę«; od tego szem-, co u nas w imionach (Szemiot), częste w czes.: oszem, oszemet, ‘oszustwo’, oszemetný, szemetný, ‘oszukańczy’. Oboczne do chom- (p. chomąto); toż z ch: ochemłany, r. 1570.
