Słownik etymologiczny języka polskiego/otrok

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

otrok, ‘młodzian, chłopiec’, w 16. wieku, przeciwstawiany »białej płci«: »małżeństwo... otroka i niewiasty«, »rozum otroczy« (t.j. ‘chłopców’, przeciw dziewczęcemu); w biblji otrok ‘najemnik’, może z czes.; dosłownie znaczy ‘niemowlę’, ot- i rzec (por. pro-rok), bo nazwy niemowląt-dzieci i sług-niewolników, czeladzi, stale spływają; chłop, najemnik, nie miał głosu tak jak i dziecko; w innych językach tak samo; otrok u wszystkich Słowian ogólne dla ‘dziecka’ i ‘sługi’.