Słownik etymologiczny języka polskiego/otrok
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
otrok, ‘młodzian, chłopiec’, w 16. wieku, przeciwstawiany »białej płci«: »małżeństwo... otroka i niewiasty«, »rozum otroczy« (t.j. ‘chłopców’, przeciw dziewczęcemu); w biblji otrok ‘najemnik’, może z czes.; dosłownie znaczy ‘niemowlę’, ot- i rzec (por. pro-rok), bo nazwy niemowląt-dzieci i sług-niewolników, czeladzi, stale spływają; chłop, najemnik, nie miał głosu tak jak i dziecko; w innych językach tak samo; otrok u wszystkich Słowian ogólne dla ‘dziecka’ i ‘sługi’.
