Słownik etymologiczny języka polskiego/otręby
otręby; wywód mylny; p. w Dodatku pod tryny. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
otręby, ‘łuski ziarna’ (oddzielone od mąki), prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; wywodzą otręby od ocierania, otarcia, o-tr-, z nader niezwykłym przyrostkiem -ąb, jak w gołąb, jastrząb; raczej dzielimy to ot-rąby i porównamy z ob-rębem(?). Liczba pojedyncza: otręba, około r. 1500. Por. czes. ot-luczki, w tem samem znaczeniu.
