Słownik etymologiczny języka polskiego/tryny
tryny, ‘opiłki’, i trzyny, ‘mierzwa’, należą do pnia try- i trzy- (wkońcu od trę, p. trzeć), por. grec. tryō, ‘trawię’, trōō, ‘ranię’, lit. trinti, ‘trzeć’, prus. trinie, ‘grozi’; tu należy prasłowiańska tryzna albo trizna, to samo co strawa, ‘uroczystość pogrzebowa’, gdzie trawiono dostatki zmarłego, por. trawa i truć; tu należy trwonić (może i trwoga i trzymać), wkońcu i otręby, od ocierania nazwane. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
tryny, ‘opiłki’, od trzeć (p.); trynić się, nowe tryndać się, ‘włóczyć się’, tryndalski.
