Słownik etymologiczny języka polskiego/truć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
truć, otruty, truci(z)na, truciciel, itd.; prasłowo; w cerk. truti, trową obok trują, otrow, ‘trucizna’, otrawa, trawiti, ‘wydawać (łożyć koszty)’; trutka, trujka, znaczyła pierwotnie tylko ‘to, co zażywają w daniu-potrawie’, jak franc. poison (‘trucizna’) tylko łac. potio, ‘napój’, jak niem. Gift ‘danie’, jak nasz jad od jeść. Tu więc należy potrawa, strawa (‘stypa’), trawić (p. trawa). U nas tylko truć i trawa, ale tu należy i cerk. tryti, tryją, ‘trzeć’, raztrwa, ‘zguba’ (nasze trwonić, p.); grec. tryō, ‘trawię, niszczę’, trychō, ‘ścieram’, trōō, ‘ranię’, trauma, ‘rana’; wkońcu wszystko od ter-, p. trzeć. Na Litwie brak tego pnia. Por. tryznić.
