Słownik etymologiczny języka polskiego/pęd
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pęd, rozpęd; pędzić; napędzać, rozpędzać, i inne złożenia; popędliwy, popędliwość; pędziwiatr, pędziwicher, ‘wietrznik’, ‘trzpiot’, itd. W dawnym języku i pąd, szczególniej w myślistwie z ogarami, tyle co ‘trop, ślad’, »ogar pądowy« (niegdyś ślednik); »pąda!« krzyczy łowczy (w 17. wieku). Prasłowiańskie. Oboczne pud(?), w częstych u Potockiego: popuda, ‘lichota’, »marna popuda«, »temu popudzie«, i popud (= popęd): »tymże wlecze się popudem«, jeśli to nie małoruskie raczej. I pandury węgierskie stąd, pądur, ‘strażnik’.
