Słownik etymologiczny języka polskiego/pęk i puk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pęk i puk, »śmiać się do pęku (albo do rozpuku)«, zcichapęk; pęknąć i puknąć, pękać i pukać (rozdzielone co do znaczenia, pierwotnie jedno i to samo), pękawka i pukawka, do pękania (= pukania) służąca; pękaty, pękaciuchny i opukały (‘odęty, opasły’).
Zobacz też: hasło „pęk” w tym słowniku.