Słownik etymologiczny języka polskiego/pęto
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pęto, dziś szczególnie w liczbie mnogiej: pęta; pętać; pętać się, dawniej ‘bawić się czem, oddawać się czemu zbytnie’; opętany (niby ‘uwięziony’), rozpętany; pętca, w liczbie mnogiej, pętce (rzadziej) w pojedynczej, ‘rzemień (dłużec), na którym sokoła trzymano’; pęcina (p.); urobione przyrostkiem -to od piąć (p.); lit. pantis, prus. panto, ‘pęta, więzy’. Tak samo u wszystkich Słowian: serb. puto, putati, czes. pouto, poutati, rus. zaputannyj, ‘zawikłany’, itd.
