Słownik etymologiczny języka polskiego/pad
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pad, padę i padnę, paść, padać; złożenia ze wszystkiemi przyimkami; rzeczownikowe: napaść (napastować), »do upaści«, przepaść, przepastny; upadek; spadek (spadkobierca), spadzisty; napad; odpadki; przypadek (por. łac. casus od cadere, niem. Fall, fallen, i w gramatyce), wypadek (por. niem. Ausfall); padalec (por. bywalec i i.) i padawiec; padło, padlina; opady (»deszcz pada«; obce to innym Słowianom, np. Rusi, gdzie deszcz »idzie«); paść, pastka, ‘łapka’; paszcza, i o ‘otchłani’, i o ‘pysku’ (jak czeluść); paduch, ‘kaduk’, ‘padaczka’, w 16. wieku ogólnie o ‘łotrze, nicponiu’, por. czes. padouch (‘co z szubienicy spadł’, ?); padź, ‘rosa miodowa’; padalica, ‘zboże samosiewne, co opadło’; listopad i padolist, nazwa miesiąca. Narzeczowe odniepaść (p.). Prasłowo; awest. awa-pasti, ‘spadnienie’. Brak go na Litwie, mającej zamiast niego pulti = niem. fallen, prus. au-palai, ‘znajdzie’, t. j. ‘napadnie na coś’, czego znowu Słowianom brak zupełnie.
