Słownik etymologiczny języka polskiego/pająk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pająk, pajęczyna; prasłowiańskie; u innych Słowian bez j: rus. pauk, pautina, czes. pawouk. Złożone z pa- (p.) i pnia onk- (ąk-, pot. lit. anka, ‘węzeł’), enk- (ęk, por. cerk. jęczaję z *enkēja, ‘więzy’, rus. jaczeja, sowieckie jaczejka, ‘oko w sieci’, ‘komórka w ulu, w ciele fizycznem i społecznem’). Tylko u nas przenośnie i o ‘świeczniku’, ‘żyrandolu’ (żyrandol słowo włosko-francuskie, girandole).
