Słownik etymologiczny języka polskiego/palec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
palec, narzeczowe palic już w 16. wieku; paluch (w bajce, rus. palczik), paluszek; paleczny, palczasty, palczysty, palcowy; jak nieraz bywa, zdrobniałe palec zastąpiło u wszystkich Słowian (cerk. palĭc, itd.) pierwotne *pał (rus. bezpałyj, ‘bezpalcowy’); pałka, palica, ‘gruby kij’ (z tego węg. palca); pałką i ‘łeb’ przezywają: »szalona pałka«; pałki są i wszelakie rośliny »pałczyste«, np. ‘typha’ (rogoża pałka u Stanka r. 1472), i ‘kiści roślin’; pałki, ‘nierozwinięte pióra ptasze’. U wszystkich Słowian tak samo: czes. palice (i o ‘głowie’) i palka, rus. pał(ocz)ka, ‘laska’, serb. palica, ‘laska’, palczić, ptaszek (‘strzyżyk’), itd. Pień pa-, p. patyk.
