Słownik etymologiczny języka polskiego/par
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
par, para, parowy, parowiec, parować, parny, parność, parzyć; oparzyć i inne złożenia; »parzę dla psów się zaparza«; parą nazywa się i »dusza zwierzęcia«, psia para to samo co ‘psia dusza’ (i u innych Słowian); opary, ‘mgły’, oparzeliska i o ‘ziemi oparzystej, t. j. nigdy nie marznącej’; prasłowiańskie; niema w lit., bo prus. pore pożyczka z naszej pary. Pień per-, p. przeć.
