Słownik etymologiczny języka polskiego/parlawita
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
parlawita, ‘gadulski’, w 17. wieku, por. włos. parlevole, w tem samem znaczeniu, z inną końcówką (u nas łac. -ita); od tegoż parlare, od którego i parlament (włos. parlamento, nie franc. parlement), t. j. »gadalnia«. Ale parol, ‘słowo’, z włos. parola, franc. parole, z łac. parabola, z grec. parabolē, ‘porównanie’ (czy tu i franc. paroli przy grze w faraona?; nasze »zagiąć parol«, franc. faire un paroli, t. j. ‘zagiąć róg karty na znak podwojenia stawki’).
