Słownik etymologiczny języka polskiego/pięta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pięta u nogi, nazwana od ‘stąpania, kroczenia’, por. grec. pateomai, ‘kroczę’, p. pąć; litewskie i pruskie pentis. Od pięty, od ‘kroczenia wstecz’, urobiono dawny, już w 16. wieku przestarzały, przysłówek opięć, ‘znowu, ponownie’, częste , np. w biblji, gdzie schodzi i do znaczenia ‘ale’; por. lit. atpent, apent, apentajs, ‘znowu’ (rus. opjat’). Od pięty: napiętek, »dosyć szewca po napiętki«; »dołek piętny«. Tak samo u wszystkich Słowian, peta, i t. d.
