Słownik etymologiczny języka polskiego/pikać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pikać, dźwiękonaśladowcze, p. piekut (pikut); podobnie we wszystkich językach: łac. pipire, itp.; por. pisk. I piknąć, »pikło (lub piknęło) przezemnie«, »pikało pod kolany«, o ‘nagłem przeszyciu, przerażeniu’, »coś mnie pikło«, ‘tknęło’, może również od tego pikania. Jest i pikać, ‘mokrzyć’, od pi-, pnia ogólnego w najrozmaitszych językach i odcieniach (pipi, pisser, i t. d.); stąd i nazwa ‘członka’ w kilkunastu odmianach u wszystkich Słowian.
