Słownik etymologiczny języka polskiego/pole
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pole, pólko; polski, dziś polny, ale jeszcze w 15. wieku polski znaczy ‘dziki, rosnący na polu’. Od pole: polować, polowanie itd., jak rus. polewat’ (u nich i o ‘bohaterach’, polanica). Dalej polana, polanka, u wszystkich Słowian. Prasłowo; od tegoż poł-, co i w płonym, płoninach (p.); rus. połyj, ‘otwarty’, połowodje, ‘pełnowodzie’ (o ‘wylewie wód’), cerk. polje; łac. palam, ‘otwarcie’ (przeciwne do coram, skąd nasze koramizować, ‘wyłajać we cztery oczy’); od pnia pelā-, istniejącego w lit. pło-ti, ‘płaszczyć’, płonas, ‘cienki’, grec. pelanos, o ‘cienkich i płaskich rzeczach’, łac. planus, ‘równy’ (o polu), niem. Flur. Od pola przezwani Polanie (p.), Opole (i nazwa ‘powiatu’), Sępolno, i. i.
