Słownik etymologiczny języka polskiego/popiół
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
popiół, popielaty, popielec (w kościele), popielice (i ‘futro z nich’), popielniczka (dla cygar), itd.; zdwojenie pnia pel-, ‘palić’ (p. płomień i i.); u Galla (r. 1113) jeszcze Popieł (Popel, odmienione i w Pumpil), bez nieco późniejszego przegłosu ie w io (?). U południowych Słowian i pepel. Prasłowo; na Litwie bez zdwojenia, pelenai.
