Słownik etymologiczny języka polskiego/proch
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
proch, prószyć, proszek; próchno (a więc nie pruchno!), próchnieć, spróchniały; postać pierwotna *porch i *pirch (parch i pierzchać, wedle półgłoski twardej lub miękkiej; tu i purchawka, i pierść, ‘ziemia’). Rozprószyć, rozpraszać, obok rozpłoszyć, rozpłaszać, dwa zupełnie odmienne słowa, co się chyba tylko u warszawskich filologów ni stąd ni zowąd pomieszały, chociaż wkońcu proch i płochy może pierwotnie to samo. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian: cerk. prach, prachnĕti, rasprasziti, itd.
