Słownik etymologiczny języka polskiego/prząść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
prząść, przędę, przęślica, przędza, przędziwo, przędziono, przędzalnia, itd.; przęsło, i ‘warstwa’; prasłowa, brak nagłosowego s-; lit. sprindis, ‘piędź’, sprendżiu, ‘mierzę piędzią’, niem. (anglosaskie) sprindil, ‘przęśliczka’. Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. prędą, pręsti, prężda, ‘przędza’, pręslica, rus. prjaża, prjadu; łotew. spredule, ‘przęślica’. Pokrewne i z pręg-, ‘prężyć’, jak niem. spinnen, ‘prząść’, z spannen, ‘prężyć’. Tu należy i dawny zwrot: »po przęckę«, t. j. ‘do miary’, od przęcka (z przędz-ka), niby ‘przęsło’, ‘klamra’ u pasa, szlei. R. 1500: »motowidło albo przęśleń«; i to słowo prasłowiańskie: czes. przeslen, łuż. priaslen, serb. prszljen (!), słowień. preslen
