Słownik etymologiczny języka polskiego/psuć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
psuć, psuję, zamiast odmiany pierwotnej: psować, psuję, zepsować, jeszcze w 16. i 17. wieku ogólnej; zepsuty, zepsucie, popsuć (popsuj-majster); od pies (p.); por. niem. verhunzen w tem samem znaczeniu, od Hund: ‘na psa sprowadzać, na psotę’.
