Słownik etymologiczny języka polskiego/pyzać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pyzać, toż co pyskać (p.), ‘ryć w ziemi’, ‘przebierać w jedzeniu’, przestarzałe (»żeby w chlebie pyzał«, Potocki) i narzeczowe, już w glosach 15. wieku zapisane (‘odrzucać’); tegoż pnia co i py-skać; por. puzdro, puzo, pęzieć; pyzaty (o twarzy); na Rusi pyż o ‘orzechu pustym’, a pyżit’ o ‘wzdymaniu’: tu widoczny przechód do pusty.
