Słownik etymologiczny języka polskiego/quamquam
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
quamquam, quanquam, w 16. i 17. wieku ‘przemowa ceremonjalna’, ponieważ łacinnik zaczynał ją często od quamquam, ‘chociaż’; »p. starosta witał go od panów z długiem quanquam«, r. 1580; »quanquam bych też potrafił«; »Do monarchów chrześciańskich sąsiedzkie quamquam«, brzmi napis jednego liryku W. Kochowskiego. Francuskie quanquam toż samo. Lubieniecki w Dyarjuszu sejmowym z r. 1638 pisze: »zszedszy się panowie posłowie uczynił do nich quanquam p. marszałek«. Zwracam uwagę na ów zwrot u Lubienieckiego, jako na pospolity w 17. wieku, dziś niemożliwy zwrot imiesłowowy, niby francuski, częsty u Paska, Potockiego i i., dziś chyba wyśmiewany jako litewszczyzna i przedrzeźniany; od 18. wieku (oprócz jedynego St. Leszczyńskiego) pozbył się język tego nader wygodnego zwrotu, chociaż imiesłowy są od tego, aby ich używano, co u nas dziś coraz rzadziej bywa.
