Słownik etymologiczny języka polskiego/róża
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
róża, z łac. rosa, wymawianego przez z, co Słowianie zachodni niegdyś przez ż oddawali; z czeskiego ruoże; roślina i nazwa obca, gdy domowa (»psia róża« lub »polna«) szypszyną się zwała (p. szyp). Przymiotnik: różany; »różany wianek« (niem. Rosenkranz), albo różaniec, ‘psałterz N. P. Marji, z 150 »Zdrowaś Marjo«, przeplatanych Pacierzem’; dalej i ‘paciorki (tejże liczby, odmiennie nieco układane), z kości lub drzewa, nanizane na nitkę, dla liczenia modlitw’; różańcowy: »bractwo różańcowe«, »niedziela różańcowa« (pierwsza w październiku). Dalej: różyca, różyczka, różowy, różowaty, różowieć, itd. Łac. rosa jest pożyczką z grec. rodon (wedle wymowy narzeczowej), a to wyszło ze Wschodu irańskiego, pers. ward, ‘róża’.
