Słownik etymologiczny języka polskiego/rochmanny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
rochmanny, ‘łaskawy, swojski’ (o zwierzu, w przeciwieństwie do ‘dziki’); rochmanić, u Górnickiego i Potockiego i z n podwójnem, rochmannić i rochmannieć: »bystrych źrebców rochmanniąc narowy«: do nas ze Wschodu przez Ruś, rachman, ‘łagodny’, z hebr. rachmani, (z arab.); rachmańskij wełykdeń na Rusi (bajeczny) od świętobliwych brahmanów (gymnosofistów), o których z Aleksandrji (romansu) wiedziano.
