Słownik etymologiczny języka polskiego/rubacha
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
rubacha, rubaszny, rubaszeństwo, rubaszyć się, z rus. rubacha, ‘koszula’ (p. rąb), którą »dobrzy towarzysze«, kozacy np., wymieniali; stąd dla wszelkiej ‘zbytniej poufałości’, ogólne w 17. wieku: »niech się czem innem rubaszą«, »hajducy z panem tak się rubaszą«, »z nim na broni rubaszyłem«, »aż do koszuli pan chmiel się rubaszy«; już wtedy i w naszem znaczeniu: »Starzeński porubaczył (!) się był z Narkowskim«, »brat rubaszny najstarszego djabła», »dla tak miłego rubasznika«.
