Słownik etymologiczny języka polskiego/rudera
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
rudera, dziś liczba pojedyncza rodzaju żeńskiego: »stara rudera«, ‘ruina’, ale to jest (jak legumina) łacińska liczba mnoga rodz. nijakiego: rudera, od rūdus, toż co niem. Gries (o ‘żwirze, szutrze’) i Grütze, a nasza gruda (p.).