Słownik etymologiczny języka polskiego/rusałki
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rusałki, ‘boginki, duchy leśne i wodne, panny piękne, wabiące do tanów i łaskocące na śmierć’; obce ludowi polskiemu pod tą nazwą literacką, z Rusi, gdzie na dawne istoty mityczne, »brzeginie - wiły«, przeniesiono, jak nieraz bywa, nazwę obchodu wiosennego, potępianego przez cerkiew, z pląsami i śpiewami na łonie wiosennej przyrody; obchód ten, na cześć duchów przodków, zwał się na Bałkanie łacińskim rosalia, ‘święto róż’; tę nazwę łacińską przejęli i Słowianie bałkańscy, a za nimi Grecy; czas ich schodził się poniekąd z ‘Zielonemi Świątkami’, zwanemi już w 10. wieku rusaljami. Przymiotnik: rusalny, »rusalna noc«. Nazwa obca, rzecz rodzima; u nas obie wyłącznie literackie.
