Słownik etymologiczny języka polskiego/rwać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rwać, częstotliwe -rywać; liczne złożenia: narwać, wyrwać (imię Wyrwa, wyrwaniec, taniec), przerwać (przerwa, ‘pauza’), urwać (urwa, urwisko), zarwać (Zarwanica we Lwowie, dawna dzielnica), porwać, oberwać (oberwaniec), oderwać, naderwać, poderwać; do częstotliwych: poryw, nadryw i naryw, wyrywki (wyrwancja dawniej, w 17. wieku, w postaci napoły łacińskiej), podrywki, urywki (‘fragmenty’), przerywka. Tak samo u wszystkich Słowian. Pień ru-, p. rów, runo. Litewskie rauti, rawēti, głównie o ‘wyrywaniu zielska, pieleniu’, rawałas, ‘plewidło’; ind. rawati, ‘rozbija’, łac. e-ruere, ‘wyrywać’; dalsze urobienia z -s (-ch) p. ruch. Rwetes i rwantes, ‘zgiełk, hałas’ (przy stole i w komorze), ‘kradzież’, z postacią napoły łacińską (por. kretes); porwon lub zarwon (katu albo djabłu), p. porwon.
