Słownik etymologiczny języka polskiego/runo
runo, właściwie ‘wełna rwana garścią z owcy’, bo strzyc owce nauczono się bardzo późno, chociaż właśnie owce, nie bydło rogate, główne bogactwo Arjów-pasterzy stanowiły. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
runo, ‘skóra z wełną’ (»złote runo«, »pod złotem runem wilcza sierć«); stąd ruń, ‘porost zboża (na wiosnę)’, runić się i runieć, ‘runią ziemię okrywać’; od pnia ru- (p. rwać). Prasłowiańskie; wszędzie tak samo; szczególniej u Serbów obficie zastąpione.
