Słownik etymologiczny języka polskiego/rup, rupie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
rup, rupie, ‘glisty, robaki’; u Stanka rupie ‘gąsienice gzów’; »każdy ma swe rupie«, przysłowie w Ezopie; rupi mię, ‘gryzie, frasuje’; rupieci, ‘stare graty, sprzęty’; rupliwy, ‘troskliwy’. Prasłowo, ale istnieje tylko u nas i u Czechów: roup; lit. raupas, rauplē, raupsai, ‘trąd, wysypka’, rupus, ‘szorstki’, raupeżē i rupeżē, ‘ropucha’, rūpēti, ‘rupi mię’, rupestis, ‘troska’, rūpus, ‘troskliwy’.
