Słownik etymologiczny języka polskiego/rynek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rynek, rynkowy, ‘plac miejski, targ’, w Krakowie i Lwowie szczególniej o ‘środku miasta’; wedle dawnego osadnictwa niemieckiego, Ring: ‘miejsce wolne, opasane wałami, drzewami’; tak samo u Czechów; z Polski przeszło na całą Ruś, aż do Moskwy. Niemieckie Ring powtarza się w słowach: rynkmacher (‘robiący pierścienie’, wyliczany śród rzemieślników mniejszych); ryngort lub rynkort (Ringgurt, ‘pas do podpinania siodła’); ryngraf (‘blaszka wypukła, noszona na piersiach, z Matką Boską lub Chrystusem; przy mundurze pod szyją, z orłem, liczbą pułku’; niem. Ringkragen). Niemieckie Ring poszło z dawnego hring, a to jest (z inną samogłoską) to samo co nasze krąg (p.).
