Słownik etymologiczny języka polskiego/rzadki
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rzadki, rzadko, rzadkość; tak samo u wszystkich Słowian; rzedzić, przerzedzać, rzedzieć i rzednieć; dziś a od rzadki przeważa, mówimy rzadziej zamiast dawnego rzedziej, i t. d.; obrzedni (p.), ‘co się rzadszym staje’; rzeczownik z -cha (serb. recha, ‘wełna obrzednia’), stąd urobione rzeszoto (p.), urzecha, ‘gołe miejsce, luka’ (przy orce). Lit. rētas, ‘rzadki’, rētis, ‘sito’; por. łac. rārus, ‘rzadki’ (skąd rarytas), i rēte, ‘sieć’; w lit. obok rētas i ertas, ertus, ‘szeroki’, i, jak u nas, z d: erdwas, ardwas, ‘szeroki’ (i w nazwach osobowych, Erdziwił). Spólny pień ir-, er-, ar-, o ‘rozparaniu’: lit. irti, ‘rozprówać, rozpadać się’; słow. or- w oriti, ‘burzyć’ (p. ob-orzyć), rus. raz-oriť, ‘zburzyć’.
