Słownik etymologiczny języka polskiego/rzemiosło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rzemiosło, rzemieślnik (z wysuwką: rzemieśnik, rzemieśniczy), w 15. i 16. wieku niemal stale rzemięsło, rzemięślnik i rzemiesło; ę niepierwotne (jak w mięszkać, mięszać), ale rzemiesło poprawniejsze niż rzemiosło, bo ie z półgłoski miękkiej, cerk. remĭstwo i remezĭstwo, ‘sztuka’. W litewszczyźnie bardzo rozgałęzione: remti, ‘opierać’, rimti, ‘być spokojnym’, rimtas, ‘stały, twardy’, ramas, ‘spokój’, ramtis i ramstis, ‘oparcie’, romus, ‘łagodny’ (zmysłowe znaczenie ocalało może w dawnem czes. rzemdih, ‘kolba’, ale czasownik rzemditi, ‘hałasować, stukać’, niebardzo za tem przemawia); dalej ind. ramate, ‘spoczywa’, ramnati, ‘koi’, ramajati, ‘uspokaja’, awest. rāman-, ‘pokój’, grec. ērema, ‘powolnie’, goc. rimis, ‘pokój’, niem. Rahmen (stąd rama, ‘oparcie’). Urobienie z -ło tylko u Słowian zachodnich; czes. rzemeslo. Na Rusi nie rodzime, przeszło tam pożyczką od nas.
