Słownik etymologiczny języka polskiego/rzodkiew
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rzodkiew, drugi przypadek: rzodekwie (jak cerkiew, cerekwie; korzkiew, korzekwie); od 16. wieku: rzodkwi; rzodkiewka, rzodkwiany; prasłowiańska pożyczka z niem. Rettich z łac. radix, t.j. ‘korzeń’, z Syrji do Włoch za pierwszych cesarzy przeniesiony. U nas io z ie, gdy u innych Słowian miękka półgłoska na tem miejscu, wedle czego należałoby oczekiwać: *rzedkiew; postać jednak chwiejna, ruska pisownia riedka, z ě, fałszywa; u Serbów rodakwa zupełnie nieprawidłowe, oprócz dziwnych innych postaci, andrkwa, rdakwa; słowień. retkew, czes. rzedkew.
