Słownik etymologiczny języka polskiego/rzwieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rzwieć, dawniej rzwać, ‘ryczeć’, rzwiąc (‘rycząc’, o lwie); odmiana właściwa była: bezokolicznik rzuć, czas teraźniejszy *rzewę, skrócone rzwę (por. rzkąc do rzec); zarzwaw, w biblji (»westchnął«, Leopolita); r. 1500 rzvye można czytać rzwie i rzuje, co Mączyński r. 1564 wyraźnie wypisał: rzuję, ‘ryczę’. Pień ru-, p. ruja i rzewny; cerk. z j: rjujen, rjuin, ‘wrzesień’ (czes. rzijen i zárzi, ‘październik’ i ‘wrzesień’).
