Słownik etymologiczny języka polskiego/rzec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rzec, rzekę i rzeknę; częstotliwe rzekać, na Śląsku do dziś o ‘pacierzu’; we złożeniach: narzekać, przyrzekać, wyrzekać, zarzekać się. Pierwotne krótkie e w rzekę przechodzi w półgłoskę, »ulatnia się«, więc: rzkąc, arzkąc, ‘mówiąc’, a dawniejsza forma arzką i arzka; rozkaźnik: rcy (rzcy) jeszcze dwukrotnie w psałterzu, ale puławski daje na obu miejscach: rzecz;, nierzkąc, rzkomo lub wrzkomo, obok wrzekomo; e w narzekać itd. jest długie; rzekący w 15. i 16. wieku w znaczeniu, jak zawsze, biernem: ‘nazywany’, »ryba tak rzekąca«, itp. Z wokalizacją o p. rok. Cerk. reką, reszti, i podobnie u wszystkich Słowian. Brak odpowiedników w językach pokrewnych, np. w litewskiem.
