Słownik etymologiczny języka polskiego/rząp
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii |
rząp, rząpia, ‘guzica, kuper’, serb. rep, ‘ogon’ (urobienia od niego dla ‘fraka’ i ‘komety’!), łuż. rjap, ‘stos pacierzowy’. Od rząp, ‘ogon’, żartobliwe rzępoła (por. pierdoła), rzępolić, o ‘nędznej muzyczce’ (w karczmie). Z tem prasłowiańskiem rząp pomieszano w pisowni rząp, rząpia, ‘zbiornik wody’ (szczególniej w cegielni); pożyczka to z niem. Sumpf, w 16. wieku dobrze przez ż (nie przez rz!) pisana: żąp, trybem polskim z żump, co jest u innych Słowian, Czechów i Słowaków; w aktach 15. wieku zump, zumparius oznaczał wręcz ‘ceglarza’.