Słownik etymologiczny języka polskiego/słodki
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
słodki, słodzić, słodszy, słodycz (jak gorycz, barycz, od rzeczowników na -y, por. dobry-nja, zły-nja); słodyczka; słodkość, słodkawy; słodnąć i słodnieć; prasłowo; z *sołd-, cerk. sładki, słast’, ‘słodycz’, rus. cerk. sładkij i rodzime sołodkij; lit. sałdus, ‘słodki’, bo Litwin zachował przymiotniki pierwotne, Słowianin je odmienił przez zdrobniające -k. Poszło od sał- (sał-ti, ‘słodnieć’), a to od sól (p.), od smaku przezwane. Od tego samego pnia pochodzi słód (p.).
