Słownik etymologiczny języka polskiego/słup
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
słup, słupek, słupiec; słupowy; osłupieć, i t. d.; częste w nazwach miejscowych, Słupia, itd.; z *stłup, a to przestawione z *stułp (takie same przestawki w długi, tłusty, itd.), cerk. stŭłp, rus. stołp; czes., jak u nas, sloup; pierwotne brzmienie zachowały nazwy niemieckie na Pomorzu: Stolpe. Obok ruskiego stołp jest i stołb, stołbowaja doroga, gdy cerk. stlba (tak i na całym Bałkanie) znaczy ‘stopień’ (serb. stuba, ‘drabina’; stubal, ‘kłoda’); nord. stolpi, ‘słup’ (pożyczka?), lit. stułpa(s), ‘słup, bałwan’, a jest i stułbas, ‘słup’ (pożyczka?). Przed grodami słowiańskiemi stawały nieraz słupy - wieże.
