Słownik etymologiczny języka polskiego/sapać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sapać, sapię, odsapnąć; »więcej sapu a kołatu« (Rej), »ogień z wodą, będzie sap«, ‘syk’, »drwa sapiące (w ogniu)«; przeniesione na umysł: »dąsy i sapy«, »sapy daremne«; ziemia wilgotna podobne wydaje pod nogami dźwięki, więc sapy, sapowiska, o ‘mokradłach’; sapy (u koni), sapka (u człowieka), ‘katar, nieżyt’; sapliwy. U nas tylko to częstotliwe; prasłowiańskie: sopą, sopsti, sopĕti, ‘piskać’, sopiel, ‘piszczałka’, sopiec, ‘piszczek’, sopl, ‘zdrój’ (p. niżej sopel), sopot (‘wodotrysk’, stąd Sopot gdański). Powtarza się u wszystkich Słowian (czes. sopouch, niby ‘komin’, serb. sopiti, soptiti, o ‘ciężkiem oddychaniu’); postaci z a u innych Słowian arcyrzadkie: serb. sapa, ‘para’, czes. sápati (se) na koho, ‘wściekać się na kogo’; imię ruskie Sapieha, t.j. sopiha, przyrostek -iga; sapieżyński. Prasłowo; lit. szapas, ‘źdźbło’, niby od ‘piszczałki’ przeniesione (por. słow. sopľ); wtoczono ind. śapati, ‘przeklina’. śabda-, ‘głos, szum’.
