Słownik etymologiczny języka polskiego/sejm
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
sejm, sejmik, sejmowy, sejmować; od s-jąć się, ‘zebrać się’ (p. jąć); jeszcze w 16. wieku odmieniano: sejm, sjemu, itd., aż postać pierwszego i czwartego przyp. liczby pojedynczej zawładła; u innych Słowian sniem, senmu (Czesi pierwotną odmianę również utracili; odmieniają: sniem, sniemu; sniemowati), cerk. sŭnĭm (przyimek sŭn i ĭm od jąć, imę), rus. cerk. sonm, sonmiszcze. U nas -jem (wedle najem i podobnych) niepierwotne, zamiast -im (naim, najmu; dopiero do najmu dorobiono nowe najem). W 16. wieku czeską postać (sniem) wprowadzali przekornie Orzechowski i Paprocki, ale się nie utrzymała.