Słownik etymologiczny języka polskiego/sekiel
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
sekiel, o ‘koniu siedmiogrodzkim’: »jest na stajni sekiel farbowany« (w 17. wieku i w Francji farbowano koniom grzywę i ogon, np. czerwono u białosza), sekielczyk, ‘siedmiogrodzki’; od Sekielów, ‘Węgrów siedmiogrodzkich’, których przynależność etniczna (awarska, czy węgierska ?) dotąd sporna.
