Słownik etymologiczny języka polskiego/sidło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sidło, sidełko (zamiast sidłko), usidlić, od pnia si-, ‘wiązać’; prasłowo; lit. sieju, sieti, ‘wiązać’; ind. sjati i si-nāti, ‘wiąże’, setu-, ‘więzy’; grec. himas, ‘rzemień’, łac. sae-ta, ‘szczeć’, starosas. sī-mo, ‘więzy’, niem. Sei-l, ‘powróz’. Mnóstwo urobień w litewskiem: sietas i saitas, ‘powróz’, saitai, ‘więzienie’; prus. larga - saitan, ‘puśliska’, lit. sija, at-saile i atselis, o wszelakich wiązadłach, łotew. saiklis, ‘powrósło’. Równie liczne są urobienia słowiańskie dla nazw ‘wiązania’: sitowie, zbiorowe (od sit, sicie), nazwane, tak jak i łącze, od ‘wiązania’ (czemu obok łyka służyło); sieć, siatka (lit. saitas, to samo co sidło); dalej siła (niem. Seil; siła od ‘wiązania’, jak duży, dęgi, od ‘łączenia’). Sit(owie), sieć, siła, wszystko prasłowiańskie, jak sidło; cerk. sět’, siło albo osiło, ‘stryczek’, rus. siłok (stąd nasze siłki), siła, silĭn, ‘silny’, itd. P. *sieć.
