Słownik etymologiczny języka polskiego/siewierz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
siewierz, u nas już tylko w nazwach miejscowych, u Czechów jeszcze o ‘śnieżycy’, rus. i cerk. siewier, ‘północ’ (ale nazwa Sybir tu nie należy), siewiernyj, ‘północny’; Siewierzanie, Sewrjuki, szczep wschodniosłowiański nad Desną (Nowogród siewierski), a Siewierz za Dunajem. Prasłowo; lit. sziaurys, ‘wiatr północny’, sziaurē, ‘północ’, sziaurys, ‘wściekły (o wichrze)’; goc. skūra windis, ‘burza’, niem. Schauer; łac. caurus (bez nagłosowego s-), ‘wiatr północno-zachodni’. Nasze s z sk. Znaczenie pierwotne nie od położenia, lecz wyłącznie od ‘wiatru, burzy’.
