Słownik etymologiczny języka polskiego/sięgać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sięgać, sięgnąć; w licznych złożeniach jeszcze i pierwotne siąc: dosiąc, przysiąc, osiąc; dosięgać, przysięgać, przysięga, przysiężny, krzywoprzysiężnik (Słowianin przysięgając dotykał ręką ziemi, sięgał do niej); siąg, siążeń, dziś sąg, sążeń (p.); bez nosówki sag w posag (p.). Prasłowo; lit. segti, sagyti, ‘przypinać’, sagas, saga, sagtis, ‘klamra’, ind. ā-sadżati, ‘przypina’, sakta-, ‘przypięty’, sakti-, ‘zawieszenie’, awest. fra-handżati, ‘przywiesza’ (z nosówką, jak u Słowian). Cerk. prisęga, sęgnąti, sęzĭń, ‘sążeń’, czes. sáh, przisaha, rus. prisiaga.
