Słownik etymologiczny języka polskiego/siodło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
siodło, siodłać, siodełko; siodłaty (o gęsi, »na białem denku czarny lub płat płowy«, Potocki); siodlarz (około r. 1500); siodłowy; od sed-, p. siedzieć; postać pierwotna *sed-ŭło, dlatego rus. siedłó; słowo nietylko prasłowiańskie, ale może jeszcze dawniejsze (brak go w litewskiem; łotew. segli pożyczka z ruskiego, gl z dl w narzeczu pskowskiem); inaczej urobione niem. Sattel, co nie pożyczka, i goc. sitls, greckie hellā, łac. sella (z *sedla); wszystkie znaczą ‘krzesło, siadło’. Zupełnie odmienne nasze dawne siodło, ‘wieś’, p. sioło, z *sed-lo (bez półgłoski, dlatego wypada d na Bałkanie i Rusi, jak zawsze); łac. solum, ‘ziemia’, co do naszego sioła zawsze przyplatają, jest mu zupełnie obce (lit. narzeczowe sała, ‘wieś’, pożyczka z ruskiego; cerk. seło, ‘pole’, niczego nie dowodzi); z solum łączą langobardzkie sala (p. sala).
