Słownik etymologiczny języka polskiego/siedzieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
siedzieć, siedzę; sieść, dziś siąść, siędę; częstotliwe siadać, por. nasiadka, o ‘kwoce’, sąsiad; liczne złożenia: wysiąść; odsiedzieć; » przesiadło mu« (‘uprzykrzyło mu się’); rozsieść (rozsiedlina); posiąść (posiadać, posiadacz, posiadłość); osiąść (osiadać, osiadły); dosiąść (dosiadać, dosiadywać, a tak i inne, przesiadywać itd.); usiadka na polowaniu; siedziba; siadło. Prasłowo; w innych językach aryjskich przeważnie z krótkiem e, u nas i u Litwy wyłącznie niemal z długiem; lit. sēsti, sēdmi, ‘sieść’, i sēdēti, ‘siedzieć’, prus. sīdons, ind. sad-, grec. hedzomai, hedos, łac. sēdeo, sēdes, goc. sita, niem. Sitz. Z samogłoską a (sadza i t. d.) p. sad. P. siodło i sioło; sąsiad (pod są-). Krótkie e w staroczes. sezi, sedēti. Nasze (i prasłowiańskie) siądę, jak będę, lęgę, z nosówką we pniu.
