Słownik etymologiczny języka polskiego/siostra
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
siostra, ze wsuniętem t, jak w niem. Schwester, lit. bez niego: sesuo, drugi przypadek sesers (i my niegdyś tak odmieniali, jak mać, macierze), ind. svasar-, łac. soror z *svesor, i t. d. Odnoszą nazwę do zaimka swój, niby złożenie z jakiemś prastarem sar, ‘żona’ (?). Urobienia dalsze: siostrzeniec, dawniej siestrzeniec, siestrzenica, siestrzanka, wszystko od siestrzan (= lit. seserēnas); prus. swestro, dla ‘siostry’, na pożyczkę niemiecką zupełnie zakrawa. U wszystkich Słowian tak samo, sestra.
