Słownik etymologiczny języka polskiego/siposz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
siposz, ‘piszczek’, od węg. sipos, o tem samem znaczeniu, z zachowaną końcówką węgierską -osz; przejęte, jak i dobosz, od węgierskiej Batorego piechoty. Obce zupełnie naszemu rzadkiemu sip-, o ‘chrypce’: sipieć, sipkość, siplawy, co u innych Słowian częste: cerk. osi(p)nąti, ‘ochrypieć’, sipota, ‘chrypka’, serb. sipati i sipnja, o ‘astmie’ (u nich sipiti i o ‘mżeniu, siąpieniu’); ale czes. sipieti, to rus. szipieť, ‘syczeć’.
